Dit album is een eerbetoon aan multi instrumentalist Ira Sullivan (1931- 2020), hij speelde met grootheden als Charlie Parker, Lester Young, Roland Kirk en Art Blakey om er maar enkelen te noemen en werd door zijn collega’s gerespecteerd als een voortreffelijke bebop solist. Bij het grote publiek was hij daarentegen minder bekend, hij was een meester op de saxofoon, trompet, flugelhorn en fluit, een zelden voorkomende combinatie. Ira was onderdeel van de jazzscene in Chicago, op latere leeftijd stopte hij met toeren en vertrok naar Miami om les te geven aan de gewaardeerde Frost School of Music, hij werd een van de leidende jazz leermeesters in de V.S. die vele generaties van aankomende muzikanten heeft begeleid.

De Blue Road Records Band is het huisorkest van de Blue Road Records Studio in Miami, in 2019 opgericht door Miriam Stone die akoestische- en elektrische leadgitaar en ritmegitaar speelt op dit album. Stone en haar familie kwamen uit Cuba in 1959 tijdens de revolutie en vestigden zich in Miami, ze had een muzikale familie, haar grootmoeder speelde klassieke piano en haar vader die gitaar en percussie speelde was bevriend met muzikanten als Titi Puente en Mongo Santamaria. Muziek was altijd haar passie en in 2010 begon zij te studeren bij jazzgitarist Leo Quintero, ze nam twee albums op en begon samen met haar man Howard Stone de studio in Zuid Miami.

De band die dit album opnam bestaat louter uit muzikanten die wonen in Zuid Florida, waaronder ook lead gitarist Leo Quintero die oorspronkelijk uit Venezuela komt evenals bassist Javier Espinoza, ook in de band zit drummer en percussionist Kevin Abanto uit Peru en keyboardspeler en saxofonist Yainer Horta, een andere ex- Cubaan, de enige Amerikaan in de band is Brev Sullivan, de andere leadgitarist en de zoon van Ira Sullivan. Brev is thuis in veel genres en toert met verschillende rockgroepen, hij was ook gitarist in zijn vaders band. Ira stierf toen Stone en Brev samenwerkte en ze besloten om een eerbetoon aan hem te wijden middels een album met o.a. nummers van hem. Ira was een bebop speler maar hij omarmde de jonge generatie muzikanten zoals Pat Metheny en Jaco Pastorius die hij hielp en die leerde van Sullivans iconoclastische benadering van de muziek, de muzieknoten van Ira die Brev meenam naar de studio stammen uit de latere periode in zijn leven waarin zijn muziek raakte aan het geluid en de harmonie van fusion.

Het album opent met de klassieker “I get a kick out of you” van Cole Porter, een van de favorieten van Ira, de band speelt het in een verschroeiend tempo met een flamboyante drumsolo van Kevin Abanto. “Monday’s Dance” van Ira is een fraai soulvol stuk dat hij vaak placht te spelen met jonge muzikanten. “Circumstantial” is ook een compositie van Ira, de gitaristen Brev en Leo en drummer Abanto spelen 4/4, het is jammer dat nergens wordt vermeld van welke gitarist de solo’s zijn, ik gok op Quintero bij het meer jazzy geluid en bij de bluesy rockachtige op Brev Sullivan. “Multimedia” schreef Ira als een impressie van alle geluiden die hij hoorde in de hal van de muziekschool, luisterend naar alle muziek die de studenten speelden in hun verschillende oefenruimtes. Het nummer beweegt zich tussen fusion, rock en jazz met fraaie solo’s van bijna iedereen, de gitaarsolo’s bewegen zich tussen Santana en blues, klinkt allemaal erg goed, dit is een uitstekend stel muzikanten! “Icarus” geschreven door gitarist/componist Ralph Towner, wijkt nogal af van Sullivans bebop geluid, de combinatie van drie gitaren, keyboards en saxofoon geven de compositie een bijna psychedelische sfeer, het klinkt in ieder geval prima.

“Nineveh” stond op Ira’s album Horizons, het is showcase voor het gitaarspel van Brev en Leo en een fraaie solo van Horta op de sopraansax, volgens Brev het lievelings instrument van zijn vader. “Our Delight” van Tadd Dameron komt het dichtst bij standaard jazz op dit album met wederom superieur gitaarspel, toen Ira het opnam speelde hij alle 4 instrumenten. “Little train of Caipira” van Heitor Villa-Lobos heeft een heerlijke melodie, het nummer opent met klassieke gitaar waarna het gas erop gaat en een stuwend ritme ontstaat, het nummer suggereert het geluid van een trein die voort dendert door het landschap. ”Espresso Bueno” werd geschreven door Brev en vaak gespeeld door Ira, met zijn vrolijke latin jazz gevoel was het nummer altijd een publiekslieveling tijdens optredens Het laatste nummer van dit album is “Amazing Grace” waarmee Ira vaak zijn optredens afsloot mede door zijn diepe religieuze gevoelens. Dit album is een terecht eerbetoon aan een onderbelichte muzikant uit de jazz die een belangrijke rol heeft gespeeld in de geschiedenis van de jazz.

Jan van Leersum.